احمد احمد
 | |
| زمینه فعالیت | نویسنده پژوهشگر تاریخ |
|---|---|
| ملیت | ایرانی |
| تاریخ تولد | ۱۳۳۸ (۶۴–۶۵ سال) |
| محل تولد | ایرین، تهران |
احمد احمد (زاده ۱۳۱۸ در روستای ایرین از توابع استان تهران) نویسنده و پژوهشگر تاریخ معاصر ایران است.
او عضو جدا شده از سازمان مجاهدین خلق است. احمد در خانواده‌ای مذهبی، متدین و زحمتکش، رشد یافت و سال‌ها با فقر، دست و پنجه نرم کرد. هنوز دیپلم خود را نگرفته بود که در یک تظاهرات اعتراض آمیز برضد آموزش و پرورش، دستگیر و زندانی شد. احمد با شرکت در کنکور تربیت معلم و قبولی در آن، وارد حرفه معلمی شد.
مبارزات
احمد احمد در دوره دبیرستان و در اعتراض به سیاست ناعادلانة آموزش و پرورش، اولین تجربه زندانی شدن را تجربه کرد. او در اعتصاب معلمان در سال ۱۳۴۰ش شرکت کرد و در جریان قتل دکتر خانعلی همکاری داشته است. احمد بروز چنین اتفاقاتی در زندگی خویش را درس عبرتی بر بینش سیاسی خود می‌داند. احمد احمد از مبارزان در دوره پهلوی دوم است. به دلیل نوع مبارزاتش با گروه‌های مبارز بسیاری همکاری و فعالیت داشته و به سبب آن چندین بار دستگیر، شکنجه و زندانی شده است. وی در آخرین برخورد با مأموران ساواک از ناحیه پا تیر خورد و مصدوم و معلول شد.
احمد احمد، سال ۱۳۴۴ به دلیل فعالیت در حزب مخفی ملل اسلامی (به رهبری سید محمد کاظمی‌بجنوردی) دستگیر شد.
ورود او به تربیت معلم و انتخاب شغل معلمی، محصول چنین تجربه‌ای بوده است.
جدا شدن از سازمان مجاهدین خلق (منافقین)
احمد و همسرش در اواخر سال ۱۳۵۲ وارد سازمان مجاهدین می‌شوند و از اواسط سال ۱۳۵۳ زندگی مخفی خود را در یک خانه تیمی آغاز می‌کنند. احمد در خلال فعالیت در این سازمان به سبب انحرافات ایدئولوژیک کادر رهبری آن و گرایش آنها به سمت مارکسیسم بتدریج از آن فاصله می‌گیرد، اما همسرش به دلیل همنوایی با روند ایدئولوژیک و سیاسی سازمان همچنان به فعالیت در آن ادامه می‌دهد. احمد در آبان ۱۳۵۴ بکلی از سازمان جدا می‌شود و به جمع فعالان و مبارزان اسلامی از جمله شهید سیدعلی اندرزگو می‌پیوندد. وی در ۶ اردیبهشت ۱۳۵۵ طی یک درگیری با ساواک، مورد اصابت چندین گلوله قرار می‌گیرد و به بیمارستان منتقل می‌شود. یک سال بعد، یعنی در اردیبهشت ۵۶، در حالی که عوارض ناشی از اصابت گلوله و نیز شکنجه‌های شدید در طول دوره‌های مختلف حبس را با خود به همراه دارد، از زندان آزاد می‌شود. با آغاز نهضت انقلابی مردم به رهبری امام خمینی، احمد نیز در این مسیر گام می‌نهد و تا پیروزی انقلاب اسلامی به فعالیت خود ادامه می‌دهد. پس از پیروزی انقلاب منافقین به واسطه کینه و عداوتی که با وی داشتند منزلش را به آتش می‌کشند. احمد در دوران بعد از انقلاب مدتی به عنوان مسئول دبیرخانه کمیته مرکزی مستقر در مجلس شورای اسلامی و نیز مسئول روابط عمومی زندان اوین انجام وظیفه کرد و سپس با حضور در آموزش و پرورش به تربیت نیروهای مؤمن و انقلابی پرداخت.[۱]
ازدواج
احمد در مهرماه سال ۱۳۵۲ ازدواج کرد و در اواخر همین سال به همراه همسرش عضو سازمان مجاهدین خلق شد. از اواسط سال ۱۳۵۳ش زندگی مخفی خود را به همراه همسر و فرزندش در یک خانة تیمی آغاز کرد. احمد در مدت فعالیت در این سازمان، به سبب انحرافات ایدئولوژیک کادر رهبری آن و گرایش آنها به مارکسیسم، به تدریج از آن فاصله گرفت و از آنها جدا شد. همسرش به دلیل همنوایی با روند ایدئولوژیک و سیاسی سازمان مجاهدین به فعالیت خود با آنها ادامه داد؛ زمانی که از ماهیت حقیقی سازمان اطلاع یافت از همراهی با آنها سر باز زد که منجر به کشته شدن او شد.
تک‌نگاری
کتاب خاطرات احمد احمد، به‌معرفی احمد احمد پرداخته است. در این کتاب بیان می‌کند که احمد احمد در خانواده‌ای آشنا به مسائل سیاسی رشد یافته و در جایگاه معلمی قرار داشته است.
این کتاب با بیان به‌موقع از شرح‌حال اشخاص و بیان رویدادها سعی دارد فراز و نشیب‌های مربوط به دوران احمد احمد را به تصویر بکشد؛ از این‌رو این کتاب را آغازگر خاطره‌نویسی تدوینی دانسته‌اند.
نویسندگان این کتاب احمد احمد و محسن کاظمی هستند و این کتاب توسط انتشارات سوره مهر در ۱۳۸۱ به چاپ رسیده است.
پانویس
- ↑ «نقد كتاب «خاطرات احمد احمد»». دریافت‌شده در ۳ خرداد ۱۴۰۳.
پیوند به بیرون