سید محمدمهدی بحرالعلوم

سید محمدمهدی بحرالعلوم
مرجع تقلید
نام کامل	سید محمدمهدی بن مرتضی بن محمد بروجردی طباطبایی
لقب	بحرالعلوم
تاریخ تولد	عید فطر سال ۱۱۵۵ هجری قمری
تاریخ وفات	۲۴ رجب ۱۲۱۲ هجری قمری
شهر وفات	نحف
محل دفن	مسجد شیخ طوسی (نجف)
استادان	یوسف بن احمد بحرانی • محمدباقر بهبهانی • سید محمدمهدی خراسانی • مهدی بن محمد فتونی عاملی • محمدتقی دورقی • محمدباقر هزارجریبی
محل تحصیل	کربلا; نجف;
اجازه روایت به	جعفر کاشف‌الغطاء • سید محمدجواد عاملی • ابوعلی حائری • ملا احمد نراقی • سید محمد طباطبایی مجاهد • میر صغیر • اسدالله شوشتری
تالیفات	المصابیح • الفوائدالرجالیة • تحفة الکرام فی تاریخ مکة و البیت الحرام • تحفة الملوک فی السیر و السلوک • دیوان شعر

سید محمدمهدی‌ طباطبایی بحرالعلوم (۱۱۱۵ - ۱۲۱۲ هجری قمری) عالم ربانی، فقیه، محدث، حکیم، ادیب، رئیس حوزه علمیه نجف و مرجع شیعیان در قرن ۱۳ هجری و از شاگردان وحید بهبهانی بود. «الفوائد الرجالیه» و «الدرة النجفیه» (منظومه‌ای در فقه) از آثار علمی ارزشمند اوست. عالمان بزرگی چون شیخ جعفر کاشف الغطاء و ملا احمد نراقی از شاگردان او هستند.

زندگی‌نامه و زیست علمی

سید محمدمهدی بن مرتضی بن محمد بروجردی طباطبایی بحرالعلوم، در عید فطر سال ۱۱۵۵ هجری قمری در کربلا متولد شد. پدر و اجدادش از عالمان دین بودند. مادرِ پدربزرگ او از نسل مجلسی اول بود و به‌همین دلیل، بحرالعلوم از مجلسی اول به‌عنوان جدّ و از علامه مجلسی به‌عنوان دایی خود یاد می‌کند.^[۱] بحرالعلوم تحصیلات خود را در کربلا و نزد پدر و یوسف بحرانی صاحب حدائق آغاز کرد و بعد به نجف رفت و نزد مهدی بن محمد فتونی عاملی، محمدتقی دورقی و محمدباقر هزارجریبی به کسب علم پرداخت. سپس به کربلا بازگشت و در درس وحید بهبهانی شرکت کرد.^[۲] او در سال ۱۱۸۶ق به مشهد سفر کرد و هفت سال در آنجا اقامت گزید. در این مدت گذشته از شرکت در مجالس علمی و مباحثه با علما، نزد سید محمدمهدی خراسانی به فراگیری فلسفه پرداخت و میرزا محمدمهدی او را به سبب مقام علمی‌اش بحرالعلوم (دریای دانش‌ها) خواند. این لقب که پیش از آن به کسی داده نشده بود، بعدها عنوان خاندان وی شد که تا امروز به آن شهرت دارند.^[۳]

تدریس و شاگردان

پس از آنکه وحید بهبهانی به علت کهولت سن درسش را تعطیل کرد، بحرالعلوم به توصیه استاد به نجف بازگشت و در آنجا حوزه درسی تشکیل داد. سید بحرالعلوم در ۱۱۹۳ قمری به حج رفت و در مدت دو سالی که در حجاز بود، گذشته از اقدامات دینی، به تدریس فقه مذاهب اربعه پرداخت و افراد بسیاری در حلقه درسی او شرکت کردند.^[۴]

علامه بحرالعلوم شاگردان بسیاری داشت و به عده‌ای نیز اجازه روایت داد، از جمله:

آثار

بحر العلوم به رغم دانش فراوان، چندان توفيق تأليف نيافت. سبب عمدۀ اين امر را احتياط و دقت بيش از حدّ او در نوشتن ذكر كرده‌اند. آثار چندى از او بر جاى مانده كه برخى از آنها عبارتند از:

المصابيح، در عبادات و معاملات، كه از زمان تأليف تاكنون مورد توجه فقها بوده است.
الدرّة النجفيّة، كه در آن دو باب طهارت و صلاة در بيش از ۲۰۰۰ بيت به نظم در آمده و بر آن شرح‌هاى فراوان نوشته شده است.
مشكاة الهداية، كه در واقع روايت منثور الدرّة النجفيّة در باب طهارت است.
الفوائد الرجاليّة، در علم رجال كه به معرفى خاندان‌هاى معروف علمى و حديثى و راويان و عالمان امامى و مطالب متفرقه دربارۀ كتب حديث و رجال اختصاص دارد و نكاتى نو از مباحث رجالى در آن تبيين شده است.
تحفة الكرام في تاريخ مكّة و البيت الحرام، دربارۀ وجه تسميه و حدود و نقشه و نيز تاريخ بناى كعبه در روايات تاريخى دربارۀ تأسيس و تجديد بناهاى مختلف مكه، و نيز تاريخ بناى مسجد الحرام و ضمايم آن از قبيل صفا و مروه.
ديوان شعر، كه افزون بر ۱۰۰۰ بيت و بيشتر در مدح و رثاى اهل‌بيت پيامبر صلّى‌اللّه‌عليه‌وآله‌و‌سلّم است.

ریاست عامه

در دوران ریاست عامّه بحرالعلوم در مسایل فتوایی مردم را به تقلید از شیخ جعفر نجفی رهنمون کرد. برای قضا و رسیدگی به خصومات، شیخ محی‌الدین را معرفی نمود. برای اقامه جماعت، شیخ حسین نجف عالم و زاهد و امام جماعت مسجد هندی را منصوب کرد. همچنین شاگردش سید محمدجواد عاملی مؤلف مفتاح الکرامه، را به تدوین کتب، از جمله تقریرات درس خود او که محور آن کتاب وافی فیض کاشانی بود، تشویق کرد.

علامه بحرالعلوم نیز علاوه بر تدریس فقه و حدیث، به امور مردم رسیدگی می‌کرد.^[۶]

رحلت

سید محمدمهدی بحرالعلوم در ۲۴ رجب سال ۱۲۱۲ قمری^[۷] در ۵۷ سالگی درگذشت و در کنار قبر شیخ طوسی در مسجد شیخ طوسی در نجف به خاک سپرده شد.

پانویس

↑ قمی، الکنی والالقاب، ۱۳۵۸ش، ج۲، ص۶۲
↑ مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ۱۳۶۹ش، ج۱، ص۲۳۴؛ حبیب‌آبادی، مکارم الآثار، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۴۱۶.
↑ بحرالعلوم، الفوائد الرجالیة، ۱۳۶۳ش، ج۱، مقدمه، ص۴۳؛ امین، اعیان الشیعة، ۱۴۰۳ق، ج۱۰، ص۱۵۹.
↑ حبیب آبادی، مکارم الآثار، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۴۱۷.
↑ خوانساری، روضات الجنات، ۱۳۹۲ق، ج۷، ص۲۰۴؛ امین، اعیان الشیعة، ۱۴۰۳ق، ج۱۰، ص۱۵۹–۱۶۰.
↑ امین، اعیان الشیعة، ۱۴۰۳ق، ج۱۰، ص۱۵۹.
↑ حائری، روزشمار قمری، ۱۳۸۱ش، ص۲۰۴.

[1] قمی، الکنی والالقاب، ۱۳۵۸ش، ج۲، ص۶۲

[2] مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ۱۳۶۹ش، ج۱، ص۲۳۴؛ حبیب‌آبادی، مکارم الآثار، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۴۱۶.

[3] بحرالعلوم، الفوائد الرجالیة، ۱۳۶۳ش، ج۱، مقدمه، ص۴۳؛ امین، اعیان الشیعة، ۱۴۰۳ق، ج۱۰، ص۱۵۹.

[4] حبیب آبادی، مکارم الآثار، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۴۱۷.

[5] خوانساری، روضات الجنات، ۱۳۹۲ق، ج۷، ص۲۰۴؛ امین، اعیان الشیعة، ۱۴۰۳ق، ج۱۰، ص۱۵۹–۱۶۰.

[6] امین، اعیان الشیعة، ۱۴۰۳ق، ج۱۰، ص۱۵۹.

[7] حائری، روزشمار قمری، ۱۳۸۱ش، ص۲۰۴.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]