عبدالله باقری
 | |
| اطلاعات شخصی | |
|---|---|
| تاریخ تولد | ۱۳۵۹ (۴۳–۴۴ سال) |
| ملیت | ایرانی |
| زبان مادری | فارسی |
| اطلاعات هنری | |
| عنوان هنری | مداح • شاعر |
| زمینه فعالیت | آیینی |
عبدالله باقری (زاده ۱۳۵۹ در تهران) از شاعران آیینی و نوحه‌سرای ایران است.
زندگی
او تا ۱۲ سالگی در تهران بوده و بعد از آن هم ۱۴ سال در مشهد زندگی کرده است. باقری چهار سال در حوزه علمیه مشهد درس خوانده است و در حال حاضر به علت ملزومات شغلی (در اورژانس مشغول هست)، در رشته امداد سوانح حرفه‌ای ادامه تحصیل می‌دهند.
باقری مداحی را خیلی دیر شروع کرده است. مداح شدن وی به صورت جدی از یک سفر پیاده به کربلا شروع شد، بعد از آن سفر اصلاً مسیر زندگی او عوض شد و طبق گفته خودش «لطف ارباب (امام حسین علیه السلام) شامل حالش شد»، وی احساس می‌کند که اگر مداح شده است به دلیل همان سفر کربلا می‌باشد.
نمونه‌ای از اشعار
اگر چه روحم جا مونده توو گودالت
به روی نیزه میری منم دنبالت
حواسم به سرت هست رو نی
تو هم به فکر خواهرت باش
چرا فقط چشات و رو من
می‌بندی داداش
اگر کنار پیکرت می موندم
برای زخمات روضه ها می‌خوندم
غریب عالم
حالا که دنبال سرت آوارم
من پا به پای حنجرت میبارم
غریب عالم
از این بیابون به اون بیابون می‌ریم
از این شهر به اون شهر با دلِ خون می‌ریم
آئینه ی دق شده داداش
برا تموم این قافله
تیر و کمونی و که داره
به دوشْ حرمله
انگار که حنجر رباب میسوزه
هر وقت نگاه به اون کمون میدوزه
غمش جانسوزه
با زمزمه ش بغض منم شکسته
لالایی می‌خونه با دست بسته
غمش جانسوزه
با لبهایی که قرآن می‌خونه رو نی
دعا کن رأسِ عباس بمونه رو نی
هر بار که از رو نی میفته
جای زخم عمود وا میشه
صدای ناله‌ی سکینه
«وا عَمّا» میشه
هر بار میفته باز میان با نیزه
سرش میره دوباره بالا نیزه
دلم می لرزه
ما رو که میبرن به سمت بازار
هر جور میبندن باز میفته صدبار
دلم میلرزه[۱]
پانویس
- ↑ «روضه های با اشاره». دریافت‌شده در ۳۱ فروردین ۱۴۰۳.
پیونده به بیرون