مهاجر (فیلم)
 | |
| کارگردان | ابراهیم حاتمی‌کیا |
|---|---|
| نویسنده | ابراهیم حاتمی‌کیا |
| بازیگران | علیرضا خاتمی سید ابراهیم اصغرزاده علیرضا حیدری اصغر نقی‌زاده غلامرضا علی‌اکبری علیرضا زاهدی فرید امیری علیرضا مهدوی سید محمد فاطمی بهروز شفیعی |
| موسیقی | کریم گوگردچی |
| تدوین | حسین زندباف |
| فیلمبرداری | محمدتقی پاکسیما |
| کشور | ایران |
| زبان | فارسی |
مهاجر فیلمی به کارگردانی و نویسندگی ابراهیم حاتمی‌کیا محصول سال ۱۳۶۸ است. این فیلم از تاریخ ۶ تیر ۱۳۶۹ در سینماهای ایران اکران شده‌است.
خلاصه فیلم
هواپیماهای بدون سرنشین مهاجر که از روی زمین کنترل می‌شود جهت انجام عملیاتی شناسایی در پشت خطوط دشمن به کار گرفته می‌شوند. به‌دلیل برد محدود دستگاه کنترل، خلبانان در دو ایستگاه مقابل، رودرروی هم و در خطوط دشمن مستقر می‌شوند. خلبانی که به خطوط دشمن نفوذ کرده، در حالی که با دشمن درگیر می‌شود، با مهارت عملیات شناسایی را انجام می‌دهد و هواپیما را در هوا تحویل خلبان دوم می‌دهد. در حالی که خود در آخرین لحظات کشته می‌شود.
جوایز و افتخارات
- برنده سیمرغ بلورین بهترین فیلم در هشتمین دوره جشنواره فیلم فجر - ۱۳۶۸
- برنده سیمرغ بلورین بهترین جلوه‌های ویژه (اصغر پورهاجریان) در هشتمین دوره جشنواره فیلم فجر - ۱۳۶۸
- برنده سیمرغ بلورین بهترین صداگذاری (محسن روشن) در هشتمین دوره جشنواره فیلم فجر - ۱۳۶۸
- برنده سیمرغ بلورین بهترین موسیقی متن (کریم گوگردچی) در هشتمین دوره جشنواره فیلم فجر - ۱۳۶۸
- برنده سیمرغ بلورین بهترین پوستر (اعلان دیواری) (مرتضی ممیز) در نهمین دوره جشنواره فیلم فجر - ۱۳۶۹
- برنده دیپلم افتخار بهترین فیلم‌نامه (ابراهیم حاتمی‌کیا) در هشتمین دوره جشنواره فیلم فجر - ۱۳۶۸
- برنده تندیس بهترین کارگردانی (ابراهیم حاتمی‌کیا) در سومین دوره جشنواره دفاع مقدس - ۱۳۶۹
- برنده دیپلم افتخار ویژه هیأت داوران بهترین تهیه‌کنندگی (حوزه هنری، سازمان تبلیغات اسلامی) در سومین دوره جشنواره دفاع مقدس - ۱۳۶۹
- برنده تندیس بهترین فیلمبرداری (محمدتقی پاکسیما) در سومین دوره جشنواره دفاع مقدس - ۱۳۶۹
- برنده تندیس بهترین جلوه‌های ویژه (اصغر پورهاجریان) در سومین دوره جشنواره دفاع مقدس -1369
گفتاورد
روایت شهید آوینی از مهاجر
«شهید آوینی» در نقد فیلم «مهاجر» ساخته حاتمی‌کیا این‌چنین می‌‌نویسد:مخاطب این فیلم فلاسفه و روشن‌فکرها نیستند، مردم هستند و اگر ما بخواهیم «سرزمین فلسفی» کنیم و مطلبی را با فشار فلسفه از درون فیلم بیرون بکشیم، به فیلم «مهاجر» ظلم کرده‌ایم ـ اگرچه قابلیت را دارد و مثلاً درباره نگاه فلسفی حاتمی‌کیا به «ابزار» و «تکنولوژی» می‌‌توان مقاله‌ها نوشت،؛ چراکه او به پهباد مثل یک وسیله بی‌جان نگاه نمی‌کند؛ پهباد جان می‌گیرد، روح اسد و علی و اصغر و غفور در آن می‌دمد و اصلاً از همان آغاز کار زنده است. در تفکر حاتمی‌کیا نه تنها انسان‌ها مسیطر و ابزار تکنولوژی نیستند، بلکه «وسیله» جان دارد
در فیلم‌های حاتمی‌کیا همه چیز زنده است. فی‌المثل نی محمود را به یاد بیاورند که زنده است. رابطه محمود با نی‌اش، رابطه انسان با یک وسیله بی‌جان نیست، رابطه غریب دورمانده‌ای است که با همدم خویش راز می‌گوید.
حاتمی‌کیا با روح اشیا سر و کار دارد نه با جسم آنها، و این مستلزم نحوی «رازدانی و رازداری» است که اصلاً مردم این روزگار سیطرهتکنیک و سلطنتابزار سال‌هاست که با آن غریبه‌اند و بگذارید راستش را بگویم: سینما نیز چه دشوار قالب معرفتی چنین عارفانه واقع می‌شود؛ اما شده است. حاتمی‌کیا توانسته است که بر تکنیک پیچیده سینما غلبه کند، حجاب‌های تصنع و تکلف و صورت‌گرایی و انتلکتوئلیسم را بدرد، از سطح عبور کند و به عمق برسد و با سینما همان حرفی را بزند که «حزب‌الله» می‌گوید. رودربایستی را کنار گذاشته‌ام؛ زدن این حرف‌ها شجاعتی می‌‌خواهد که با عقل و عقلاندیشی و حتی ژورنالیسم جور در‌نمی‌آید،؛ چراکه حزب‌الله حتی میان دوستان خویش غریبند، چه برسد به دشمنان. اگرچه در عین گمنامی و مظلومیت، باز هم من به یقین رسیده‌ام که خداوند لوح و قلم تاریخ را بدینان سپرده است.[۱]پانویس
- ↑ «درباره فیلم مهاجر ساخته حاتمی کیا به بهانه پخش از تلویزیون». ۲ اردیبهشت ۱۳۹۶. دریافت‌شده در ۲ خرداد ۱۴۰۳.