محمدعلی ناصری
محمدعلی ناصری دولتآبادی (۱۳۰۹ -۱۴۰۱) مشهور به محمد ناصری مجتهد، استاد اخلاق و مدیر مدارس دارالهدی، صاحبالزمان، ولیعصر و مرکز نجوم اسلامی اصفهان بود. وی نزد اساتیدی همچون سید ابوالقاسم خویی، امام خمینی، سید محمود حسینی شاهرودی و میرزا هاشم آملی گذراند و در عرفان عملی نیز از عارفانی چون محمد کوفی، عباس قوچانی و سید هاشم حداد بهره برد.
زندگینامه
محمدعلی ناصری در سال ۱۳۰۹ در دولتآباد نزدیک اصفهان به دنیا آمد. پدرش محمدباقر ناصری دولتآبادی (۱۲۷۰–۱۳۶۱) از عالمان شیعه و از شاگردان رحیم ارباب و جهانگیرخان قشقایی بود.
محمد ناصری در چهارده سالگی به همراه خانواده به نجف هجرت کرد. وی با دختر یکی از استادانش به نام عبدالکریم کَروَنی اصفهانی، ازدواج کرد و حدود دو سال قبل از انقلاب اسلامی ایران، به دستور استادش عباس قوچانی، به ایران بازگشت و در حوزه علمیه اصفهان مشغول به تدریس علوم دینی شد. [۱]
زیست علمی
محمد ناصری تحصیلات حوزوی را در حوزه علمیه اصفهان آغاز کرد و پس از هجرت به نجف، دروس مقدماتی حوزه را از پدرش و پس از او از محمدحسین دِهاقانی و محمدعلی مُدَرّس افغانی آموخت. ناصری دروس سطح حوزه را نزد افرادی چون مجتبی لنکرانی، سید عبدالاعلی سبزواری، عبدالکریم کَروَنی اصفهانی و صدرا بادکوبهای گذراند. او سپس خارج اصول را از سید ابوالقاسم خویی و خارج فقه را از سید عبدالهادی شیرازی، میرزا هاشم آملی، سید محمود حسینی شاهرودی و امام خمینی فرا گرفت.
محمدعلی ناصری در عرفان عملی از سید جمالالدین گلپایگانی، محمد کوفی، سید محمد رضوی کشمیری، عبدالزهرا گرعاوی، عباس قوچانی وصی سید علی قاضی طباطبایی و سید هاشم حداد بهره برد. همچنین با علامه طباطبایی، محمداسماعیل دولابی و محمدتقی بهجت در ارتباط بود. او را از نظر عرفان عملی، به سلسله منتسب به سید علی قاضی، متصل دانستهاند.[۲]
آثار
برخی از سخنرانیهای محمدعلی ناصری با موضوع مهدویت و نهج البلاغه در چهار عنوان کتاب به چاپ رسیده است:
- آب حیات
- سخن دوست
- رسم بندگی
- در امتداد نور
فعالیتهای اجتماعی
ناصری از سال ۱۳۵۹ به درخواست دوستش حسن صافی اصفهانی، فقیه شیعه، امامت جماعت مسجد کَمَرزرّین اصفهان را به عهده گرفت. مجالس سخنرانی عمومی او در این مسجد و برخی جلسات درس اخلاق او در برخی مدرسههای علمیه اصفهان برگزار میشد.
تأکید بر یادآوری نام امام مهدی(عج)، امام دوازدهم شیعیان، از ویژگیهای وی دانسته شده است. حمایت از انقلاب اسلامی ایران و سید علی خامنهای رهبر جمهوری اسلامی ایران، از مواضع او بود.[۳]
تأسیس مراکز علمی و فرهنگی
ناصری مدرسه علمیه ولیعصر را در اصفهان، مدرسه علمیه حضرت نرجس خاتون را در دولتآباد و مدرسه علمیه حضرت زینب را در دستجرد اصفهان تأسیس کرد. همچنین محمدتقی بهجت، عالم و عارف شیعه، تولیت مدرسه علمیه صاحبالزمان در اصفهان را به او واگذار کرد.
بنیاد علمی فرهنگی هاد در اصفهان و قم تحت اشراف او بود و فرزندش جعفر ناصری، روحانی شیعه مدیر آن است. این بنیاد شامل مراکز زیر است:
- مدرسه علمیه صاحبالزمان در اصفهان (تأسیس ۱۳۸۴)
- مدرسه عالی فقه در قم و اصفهان (تأسیس ۱۳۹۰)
- مرکز تخصصی اخلاق و تربیت اسلامی در قم و اصفهان (تأسیس ۱۳۸۶ قمری)
- پژوهشکده اخلاق و تربیت اسلامی در قم (تأسیس ۱۳۹۳ قمری)
- مؤسسه فرهنگی دارالهدی در قم (تأسیس ۱۳۸۲)
مرکز دیجیتال قرآن و عترت حضرت ولیعصر در دولتآباد (تأسیس ۱۳۹۱) و مؤسسه تحقیقات نجوم اسلامی نیز تحت اشراف او بود.[۴]
رحلت
ناصری پس از مدتی بیماری در ۴ شهریور سال ۱۴۰۱ در ۹۲ سالگی در بیمارستان امین اصفهان درگذشت. مراجع تقلیدی همچون سید علی حسینی خامنهای، رهبر انقلاب اسلامی ایران، ناصر مکارم شیرازی، عبدالله جوادی آملی، حسین مظاهری، و علیرضا اعرافی مدیر حوزههای علمیه ایران، رئیسجمهور و رئیس قوه قضاییه جمهوری اسلامی ایران، برای درگذشت وی پیام تسلیت صادر کردند. در پی درگذشت وی، در اصفهان سه روز عزای عمومی اعلام شد.
ناصری در ۶ شهریور، در اصفهان تشییع و در گلستان شهدای اصفهان دفن شد.[۵]
پانویس
- ↑ «زندگی نامه ایت الله محمد ناصری». دریافتشده در ۳۱ مرداد ۱۴۰۳.
- ↑ «آیت الله محمدعلی ناصری». دریافتشده در ۳۱ مرداد ۱۴۰۳.
- ↑ «آیت الله ناصری; صیانت از اسلام و رهبری وظیفه مسلمانان است». دریافتشده در ۳۱ مرداد ۱۴۰۳.
- ↑ «مرکز جامع دیجیتال قرآن و عترت حضرت ولی عصر (عج) دولت آباد افتتاح شد». دریافتشده در ۳۱ مرداد ۱۴۰۳.
- ↑ «آیت الله ناصری درگذشت + زندگینامه». دریافتشده در ۳۱ مرداد ۱۴۰۳.
- عارفان شیعه
- مدرسان حوزه علمیه اصفهان
- دانشآموختگان حوزه علمیه نجف
- استادان اخلاق قرن ۱۴ (شمسی)
- استادان اخلاق
- شاگردان سید ابوالقاسم خویی
- روحانیان شیعه اهل اصفهان
- دانشآموختگان حوزه علمیه اصفهان
- شاگردان امام خمینی
- شاگردان میرزا هاشم آملی
- شاگردان سید محمود حسینی شاهرودی
- مدفونان در اصفهان
- مقالات که نوع کلی آنها مشخص نشده است