هادی مرزبان

هادی مرزبان

بازیگر و کارگردان
ملیت	ایرانی
تاریخ تولد	۱۳۲۳ ‏(۷۹–۸۰ سال)
محل تولد	سبزوار، استان خراسان رضوی
تحصیلات	رشته بازیگری و کارگردانی از دانشکده هنرهای زیبای تهران
جوایز	جایزهٔ اول کارگرانی برای تله فیلم" ملودی شهر بارانی" و شرکت در فستیوال فرای بورگ آلمان
آدرس اینستاگرام	هادی مرزبان

هادی مرزبان (متولد ۱۳۲۳ در سبزوار، استان خراسان رضوی) بازیگر و کارگردان است.

مرزبان فارغ‌التحصیل رشته بازیگری و کارگردانی از دانشکده هنرهای زیبای تهران در سال ۱۳۵۲ است. سال ۱۳۴۵ آغاز فعالیت مرزبان است. مرزبان دارای مدرک کارشناسی ارشد «طراحی و کارگردانی تئاتر» از «دانشگاه برونل انگلستان» در سال ۱۳۵۷(۱۹۷۹م) است. وی بازی در سینما را از سال ۱۳۶۵ با فیلم جنگل‌بان اثر «منوچهر حقانی‌پرست» شروع کرد. همسر او فرزانه کابلی بازیگر و طراح حرکات است. هادی مرزبان در طی چهار دهه ده اثر معروف اکبر رادی را روی صحنه برد. وی دارای نشان درجه یک هنری (معادل دکتری) می‌باشد.

فعالیت تخصصی

عنوان	نوع	سال	نوع فعالیت
هنر نمایش در کانون تئاتر ایران	آکآدمیک	۱۳۷۹–۱۳۷۷	تدریس
جنگل‌بان	سینمایی	۱۳۶۶	بازیگر
ابلیس	سینمایی	۱۳۶۹	بازیگر
آخرین تک سوار ایل	سینمایی	۱۳۶۷	بازیگر
آخرین تک سوار	سینمایی	۱۳۷۷	بازیگر
بچه‌های ابدی	سینمایی	۱۳۸۶	بازیگر
تله تئاتر عشق و نیستی	تلویزیونی	۱۳۸۸	کارگردان
تله تئاتر ملودی شهر بارانی	تلویزیونی	۱۳۸۷	کارگردان
تله فیلم دهخدا	تلویزیونی	۱۳۸۶	بازیگر
تله تئاتر آرامش از نوعی دیگر	تلویزیونی	۱۳۸۶	بازیگر و کارگردان
تله تئاتر استاد معمار	تلویزیونی	۱۳۸۵	کارگردان
تله تئاتر ببر گراز دندان	تلویزیونی	۱۳۸۴	کارگردان
روشن‌تر از خاموشی	تلویزیونی	۱۳۸۱–۱۳۷۸	بازیگر
تله تئاتر خانه ارواح	تلویزیونی	۱۳۸۰	کارگردان
ثقةالاسلام تبریزی (۱۲ روز از تاریخ مشروطه)	تلویزیونی	۱۳۷۸	بازیگر
پهلوانان نمی‌میرند	تلویزیونی	۱۳۷۶–۱۳۷۵	بازیگر
تنهاترین سردار	تلویزیونی	۱۳۷۵–۱۳۷۳	بازیگر
تله تئاتر آمیز قلمدون	تلویزیونی	۱۳۷۳	کارگردان
همهٔ وصیت من	تلویزیونی	۱۳۷۳	بازیگر
تله تئاتر زندگی گوته	تلویزیونی	۱۳۷۰	بازیگر
وزیر مختار	تلویزیونی	۱۳۷۰	بازیگر
گالش‌های مادربزرگ	تلویزیونی	۱۳۶۷	بازیگر
بخش چهار جراحی	تلویزیونی	۱۳۶۷	بازیگر
مرغ حق	تلویزیونی	۱۳۶۶	بازیگر
نیمهٔ تاریک ماه	تلویزیونی	۱۳۶۶	کارگردان
ما می‌توانیم	تلویزیونی	۱۳۶۴	بازیگر
امیر کبیر	تلویزیونی	۱۳۶۴–۱۳۶۳	بازیگر
مخمصه	تلویزیونی	۱۳۶۲	بازیگر
تله تئاتر هنگامه شیرین وصل	تلویزیونی	۱۳۶۲	کارگردان
شاه کار	تلویزیونی	۱۳۶۲	بازیگر
طالب	تئاتر	۱۳۵۸	کارگردان
فریاد	تئاتر	۱۳۶۰	کارگردان
پلکان	تئاتر	۱۳۶۳	کارگردان
شاهزاده و گدا	تئاتر	۱۳۶۵	کارگردان
آهسته با گل سرخ	تئاتر	۱۳۶۷	کارگردان
هاملت با سالاد فصل	تئاتر	۱۳۶۹	کارگردان
تنبور نواز	تئاتر	۱۳۷۲	کارگردان
آمیز قلمدون	تئاتر	۱۳۷۶	کارگردان
شب روی سنگ‌فرش خیس	تئاتر	۱۳۷۸	کارگردان
سیمرغ	تئاتر	۱۳۷۹	کارگردان و نویسنده
میر عشق	تئاتر	۱۳۸۰ – ۱۳۷۹	کارگردان
باغ شب نمای ما	تئاتر	۱۳۸۱	کارگردان
خاطرات هنرپیشهٔ نقش دوم	تئاتر	۱۳۸۲	کارگردان
نوبت دیوانگی	تئاتر	۱۳۸۳	کارگردان
ملودی شهر باران	تئاتر	۱۳۸۴	کارگردان
پایین گذر سقاخانه	تئاتر	۱۳۸۵	کارگردان
لبخند با شکوه آقای گیل	تئاتر	۱۳۸۶	کارگردان
هاملت با سالاد فصل	تئاتر	۱۳۸۸	کارگردان
دزد آب	تئاتر	۱۳۸۸	کارگردان
خانمچه و مهتابی	تئاتر	۱۳۸۹	کارگردان
تانگوی تخم مرغ دان	تئاتر	۱۳۸۹	کارگردان
بازار عاشقان	تئاتر	۱۳۹۵	کارگردان
بنگاه تئاترال	تئاتر	۱۳۹۶	کارگردان
دکتر نون زنش را بیشتر از مصدق دوست دارد	تئاتر	۱۴۰۱	کارگردان
رستم و سهراب	تئاتر	۱۳۴۷	بازیگر
ملاقات بانوی سالخورده	تئاتر	۱۳۵۱	بازیگر
همه پسران من	تئاتر	۱۳۵۹	بازیگر

جوایز و افتخارات

جایزهٔ اول کارگرانی برای تله فیلم" ملودی شهر بارانی" و شرکت در فستیوال فرای بورگ آلمان

گفتاورد

گفت‌وگوی پورتال تئاتر با هادی مرزبان

اجرای آثار نمایشی شاخص در تمام کشورهایی که به هنر تئاتر اهمیت می‌دهند معمول است و حتی یک اثر چندین دهه اجرا می‌شود که البته اثر مورد نظر می‌بایست ویژگی خاصی را دارا باشد. «شب روی سنگ فرش خیس» دارای چه ویژگی است که تصمیم به اجرای دوباره آن گرفتید؟

همان‌طور که اشاره کردید به خاطر دارم سال ۷۹ میلادی وقتی در لندن بودم شست و پنجمین سال اجرای نمایش «تله موش» آگاتا کریستی را جشن گرفته بودند و عین همین ماجرا را امسال وقتی برای جشنواره «آوینیون» که به فرانسه رفته بودم، شاهد بودم که در پاریس نمایش «درس» اثر «اوژن یونسکو» برای چهل و پنجمین سال اجرا می‌شد. البته جالب است که بدانید این آثار با همان دکور قدیمی اجرا می‌شوند که برای ما دکوری ابتدایی محسوب می‌شود.

در دنیا آثار «ایبسن» بارها و بارها اجرا شده‌اند، حالا این پرسش را دارم که ما در ایران مگر چند اکبر رادی داریم، چندغلامحسین ساعدی یا چند بهرام بیضایی داریم؟ بنابراین این آثار باید زنده بماند.

در آن زمان چه انگیزه ای برای اجرای این اثر نمایشی داشتید؟

علت اینکه در آن زمان این نمایش را اجرا کردم این بود که احساس نیاز اجرای این نمایش در آن روزگار بود و اکنون نیز دقیقاً نیاز آن را نسبت به جامعه حس می‌کنم. اما در آن زمان یک ماجرای دیگر بود و الان یک ماجرای دیگر، خیلی راحت بگویم الان برایم فقر طبقه روشنفکر و طبقه تحصیلکرده مهم است و گویی علم و دانش هر کس باید باعث فقرش شود. در این روزها در خیابان ماشین‌های آخرین سیستم و… را می‌بینیم که چقدر زیاد شده، وقتی با افراد صحبت می‌کنید درمی یابید که نه سوادی دارند و نه معلوم است که اینها را از کجا آورده‌اند؛ در حالی که ممکن است یک استاد دانشگاه با درآمد بخور و نمیر زندگی کند؛ بنابراین ضرورت اجرای این نمایش را حس کردم.

در اجرای اولیه این نمایش «جمشید مشایخی» در نقش «دکتر مجلسی» ایفای نقش داشتند و در این اجرا «بهزاد فراهانی» این نقش را بازی می‌کنند. این جایگزینی بر چه مبنایی صورت گرفت؟

اول بگویم که این دو عزیز اصلاً با هم قابل مقایسه نیستند. من همیشه می‌گویم که در کارگردانی یک «قابله» هستم و اگر خیلی هنر داشته باشم باید یک «قابله» خوب باشم. خلق و بوجود آوردن شخصیت را بازیگر در وجود خود پرورش می‌دهد. فرض کنید یک اکبر رادی نامی پدر این خانواده بوده و حالا دو فرزند دارد یکی از آنها جمشید مشایخی مجلسی است و یکی دیگر بهزاد فراهانی مجلسی است. اینها فقط اثر را گرفته‌اند و هر یک با خصوصیات خود رشد داده‌اند حتی در نوع بازی و در کاراکتر خودشان. ولی باید بگویم که هر دو هم خیلی خوب بوده‌اند و به نظرم جمشید مشایخی، مجلسی خوبی بوده و بهزاد فراهانی هم امروز مجلسی بسیار خوبی است و ما نمی‌توانیم این بازیگران را با یکدیگر مقایسه کنیم؛ اما به هرحال من به مسایلی که در ارتباط با این نمایش داشته‌ام، رسیده‌ام. در این اجرا هم یک تغییر بازیگر دیگر نیز داشته‌اید، فریدون محرابی که در نقش «فرهاد آرمین» بازی می‌کرد و امروز ایوب آقاخانی این نقش را عهده‌دار است. علت این تغییر چه بود؟ آقای محرابی به دلیل مشکلاتی که داشتند خودشان پیشنهاد کردند که در این نمایش حضور داشته نداشته باشند؟ من هم و به نظر ایشان احترام گذاشتم و حتی به خاطر دارم که از سر حجب و حیا این مسئله را تلفنی مطرح بعد هم ایوب آقاخانی آمد و واقعاً این نقش را خوب بازی کرد.

یک چیزی که در اجرای این اثر دیدم وجود اندکی ناهماهنگی و عدم یکدستی در بازی بازیگران بود و احساس کردم هنوز قدری نیاز به تمرین وجود دارد. چرا این حس در من مخاطب بوجود آمده است؟ موقعی که این کار را دست گرفتم و شروع کردم، یکسری ایده‌آل‌هایی داشتم که به طبع وقتی وارد عمل شدم به آن ایده‌آل‌ها نرسیدم. چون شما به صورت مجموعه اشاره کردید، اجازه بدهید من هم مجموعاً بگویم که شاید از این دیدگاه شما اکنون حدود ۷۰ درصد راضی هستم. حالا ممکن است یکی از این دوستان ۹۹ درصد به نقش نزدیک شده باشد و یکی دیگر پنج درصد نزدیک شده باشد.

آیا این امید هست که در اجراهای بعدی شما این درصد افزایش پیدا کند؟

صد در صد. من عادت دارم که گاهی اوقات شب آخر اجرا هم نکاتی را متذکر می‌شوم. بعضی از دوستان می‌گویند کار تمام شد، ولی من معتقدم که حداقل خود بازیگر می‌داند که اینجا را چطور باید بازی می‌کرد که نکرد. در این نمایش هم این مسئله را دارم و هر شب هم با یکسری تذکر اجرا می‌رویم و مسلم می‌دانم که مثلاً شما اگر ۱۰ شب دیگر به تماشای این اثر بنشینید تفاوت‌های زیادی را می‌بینید. همین‌طور که اکنون با شب نخست اجرا تفاوت بسیاری دارد.

این روزها بسیار می‌بینیم که عنوانی فریبنده به نام «دراماتورژ» در تئاتر استفاده می‌شود که نمایشی ۴ ساعته را تبدیل به دو ساعت می‌کند. می‌دانم که هادی مرزبان چنین کاری را در مورد آثار رادی انجام نخواهد داد، ولی می‌تواند با تجربه کارگردانی خود به گونه ای عمل کند که نمایش آسیب نبیند. فکر نمی‌کنید بهتر باشد زمان نمایش کوتاه‌تر و مناسب تماشاگر این دهه شود؟

متأسفانه یکسری از دوستان تئاتری ما تماشاگرانمان را تنبل بار می‌آورند و وقتی از نمایشی که مدت زمانش بیش از یک ساعت است صحبت می‌کنیم، گویی چه اتفاقی قرار است رخ دهد. اما من همین اندازه خوشحالم که دوست عزیزم پیمان شیخی اینجا نشسته و به من می‌گوید که با شناختی که از من دارد می‌توانم نمایش را به گونه ای کوتاه کنم که آسیب نبیند. پس معلوم است که درسم را خوب جواب داده‌ام. بله من حدود ۲۰ دقیقه از کار را کم کرده‌ام. من معتقدم که قلع و قمع کردن کار رادی، خیانت است و یکسری از دوستان به سادگی دیالوگ‌ها را کوتاه می‌کنند.

«متاسفانه یکسری از دوستان تئاتری ما تماشاگرانمان را تنبل بار می‌آورند و وقتی از نمایشی که مدت زمانش بیش از یک ساعت است صحبت می‌کنیم، گویی چه اتفاقی قرار است رخ دهد. اما من همین اندازه خوشحالم که دوست عزیزم پیمان شیخی اینجا نشسته و به من می‌گوید که با شناختی که از من دارد می‌توانم نمایش را به گونه ای کوتاه کنم که آسیب نبیند».

در همین نمایش در صحنه اول با چند دیالوگ پی‌ریزی صحنه سوم می‌شود که میهمانی برگزار می‌کند و این یعنی درام صحیح. زمانی در زمان حیات آقای رادی نمایش "آمیز قلمدون" را کار کردم و یک صحنه از آن را خذف کردم، روحش شاد به قول خود رادی می‌گفت: تو کارت بلانژ داری هر کاری دوست داری انجام بده، چون می‌‌دانی چه کنی. همین نمایش را وقتی با بازی مرحوم " احمد آقالو " برای تلویزیون کار کردم، صحنه "رویاً را اضافه کردم. من تا جایی که لطمه به روح اثر نخورد این کار را انجام می‌دهم. رادی یک فضا و دیالوگ‌هایی دارد که برای شنونده مثل موسیقی است و باید حس کند که رادی حضور دارد. پریشب به شیوا مکی نیان گفتم که نگو "بابا نیستاً بگو "بابا نیستن" بعد مکث می‌کند و می‌گوید" عمه رخساره هم نیستن" و این دیالوگ رادی است چون آهنگ و ریتم و حس و فضای رادی باید حفظ شود. دیالوگ‌هایی که گه گاه خشونت از آن می‌بارد و گه گاه همچون شبنم‌های شمال، لطیف است. خوشحالم با وجود اینکه ۲۰ دقیقه از کار را کم کرده‌ام کسی متوجه نشد؛ چراکه مسیر را درست رفته‌ام.

کاراکترهای این نمایش دارای مشخصاتی هستند که به‌طور قطع در نمایش به آن اشاره شده اما مثلاً شخصیت "دکتر فلک شاهی" که نقش آن را بهرام ابراهیمی بازی می‌کند نوعی تیپ نمایشی است. آیا این اتفاق بنا به خواست شما بوده یا خلق بازیگر؟

در واقع خط اولیه را رادی به من می‌دهد. در مونولوگی که دکتر مجلسی از فلکشاهی می‌گوید به این اشاره می‌شود که دکتر فلکشاهی مرد چهل ساله ای بود، خوش‌پوش با یک عینک فرانسوی آبی، یک پیپ گوشه لب و… ببینید این شخصیت از همان طایفه است که در جامعه ما کم هم نیستند و هیچ‌کسی را قبول ندارند و هیچ چیزی را هم باور ندارند. در رشته خودمان هم فراوان می‌بینیم که برخی اولین چیزی را که یادگرفته‌اند این است که این سیگار وامانده را توی دستشان بگیرند و پشت چشمی نازک کنند و چنان نگاه کنند که گویی تئاتر از کله اینها تتق می‌زند و وقتی با آنها دو کلمه صحبت می‌کنید می‌‌بینید که خیلی خالی هستند. فلکشاهی نیز از آن طایفه است که از آن طرف آب بلند شده آمده و دم نقد را عشق است و حتی حاضر نیست فکر کند و فقط می‌خواهد خوش بگذراند و شاد باشد که اتفاقا "آرمین" چه زیبا برنامه روزانه او را می‌گوید. به نظر من، هنر رادی این بوده که این شخصیت‌ها را در کنار یکدیگر قرار داده و می‌بینیم که "آرمین" درست نقطه مقابل اوست. به طبع، من به عنوان کارگردان، قدری فلفل و نمکش را زیاد می‌کنم. یادش به خیر به من رادی می‌گفت که از یکسری شیطنت‌های تو در کار خوشم می‌آید. من در کارم یکسری شیطنت‌ها دارم که اتفاقاً به کار کمک می‌کند.

طراحی دکور رئال یا به نوعی فاخر امضاء شما در آثارتان محسوب می‌شود. در طراحی صحنه این اثر که توسط وحید لاری انجام شده تا چه اندازه اعمال نظر کردید؟

پیش از هر چیز بگویم که از طراحی صحنه ام رضایت تمام را ندارم؛ چراکه انتظار داشتم دهنه دکور تا پشت قاب جلوی صحنه بیاید که در این صورت از نظر بازی خیلی جای مانور داشتم. پرده انتهای صحنه می‌بایست بند پرده داشته باشد تا زمانی که آقای مجلسی پرده را می‌کشد نوشین از صدای کشیدن پرده با او ارتباط برقرار کند که اینطور نیست.

ولی باید بگویم که طراحی صحنه این نمایش به گونه ای است که با شخصیت افراد آن هماهنگ باشد.

در این خانه من رادیو می‌بینم، ولی از آن استفاده نمی‌شود. حتی در نقطه ای از جلوی صحنه قرار دارد که توجه چندانی را جلب نمی‌کند، ولی وجود دارد. دلیل استفاده از آنچه بوده؟

اتفاقاً من تأکید داشتم رادیو در نقطه ای قرار داشته باشد که دیده شود، ولی مجلسی آنقدر گرفتاری دارد که حتی اخبار را هم گوش نمی‌کند. در یکی از صحنه‌ها درست بالای سر رادیو ایستاده و می‌گوید که زندگی ما هم این شده که به آکواریوم و کتاب‌ها رسیدگی کنیم و هیچ اشاره ای به رادیو نمی‌کند. بهتر است بگویم که نبود آن همان بودش است. به قول چخوف اگر در صحنه ای اسلحه روی دیوار قرار دارد باید شلیک داشته باشد و اینجا استفاده نکردنش همان شلیکش محسوب می‌شود. رد پای خانم کابلی علاوه بر ایفای نقش ایشان، باز هم در نمایش شما مشهود است و در صحنه تعرض به "نوشین" کاملاً دیده می‌شود. چیزی بگویم که ببینید شما تا چه اندازه با ما هم فکر هستید. در اجرای سال ۷۷ هم ما این صحنه را داشتیم که نقش "حامد" که مهدی عبادتی آن را بازی می‌کند به عهده فرزین صابونی بود. فرزین به دلیل اینکه حرکات موزون نمی‌دانست، نتوانستیم چندان از او استفاده کنیم ولی مهدی عبادتی حرکات موزون را خوب می‌شناسد و از شاگردان فرزانه کابلی هم هست. توانستیم از او کار بکشیم. جالب اینجاست که صحنه تعرض به نوشین خیلی در ذهن می‌گذرد و این امکان وجود دارد که خیلی‌ها متوجه آن نشوند. در آن سال زنده یاد رادی وقتی این صحنه را دید، گفت که اگر من ۲۰ دفعه دیگر هم می‌نوشتم اینطور نمی‌توانستم این صحنه را بگویم و شنیدن این جمله برای من جالب بود. صدای بالای موسیقی قدری آزار دهنده است که البته موسیقی صحنه تعرض به نوشین منظور من نیست. اتفاقاً روی موسیقی همین صحنه من حرف دارم.

بله، اتفاقاً صدای بالای موسیقی در این صحنه بسیار کمک کننده است و گویای رعب و وحشت حکمفرما در این صحنه است. ولی انتظار داشتم موسیقی به گونه ای باشد که شنیدن شعر آن سهل باشد. دلیل خاصی برای این کار داشتید؟

موسیقی پایینی عمداً بلند است که در حقیقت دکتر مجلسی را خفه کنیم؛ البته می‌توانستیم صرفاً یک موسیقی استفاده کنیم که آواز نداشته باشد و مجلسی خفه شود، ولی خواستیم شعری هم در وصف حال او باشد. ولی در صحنه تشییع جنازه نوشین تأکید دارم که شعر شنیده شود و اگر این چنین نیست باید مشکل آن برطرف شود.

اگر موافقید به میدان مین تئاتر تهران برگردیم. چه چیزی باعث شد نمایش " شب روی سنگفرش خیس " را برای اجرا در تماشاخانه ایرانشهر درنظر بگیرید؟

خیلی راحت بگویم. در تئاترشهر دوستان دیگری زنبیل‌های خود را در نوبت گذاشته‌اند و من به دلیل اینکه آدمی نیستم که بگویم چی، چرا و فلان. می‌گویم که فقط به من بگویید نوبت من کی می‌شود تا زنبیلم را بگذارم. من کارم را کردم و اکنون هم به من خبر دادند که تا روز جمعه رزرو بلیت نمایش پر شده که برای من جالب است. اما باید بگویم که جایگاه اصلی ما آنجاست. من همیشه کارهایم را یا در تئاترشهر یا در تالار وحدت اجرا کردم. مسلماً ترجیح می‌دهم که اگر همه چیز سر جای خودش باشد و یک بام و هشت هوا نباشد- که البته با آمدن قادر آشنا امیدوارم مشکل حل شود چون در مورد گذشته ایشان تحقیق کرده‌ام و طی این یکی دوماهه هم چیزهایی دیده‌ام- پس امیدوارم اگر در آینده همه چیز درست باشد کار بعدی ام را یا در تئاترشهر یا در تالار وحدت اجرا کنم.

جنس تماشاگران تئاترشهر با ایرانشهر متفاوت است و نیاز به مخاطب‌شناسی دارد. اگر بخواهیم این تفاوت را درنظر بگیریم برای آن، چه تعریفی دارید؟

اولا بگویم که من مرزبان و آثار رادی و گروه من هر کدام یک تماشاگر خود را داریم و اگر در شهر ری یا میدان آزادی اجرا داشته باشم تماشاگر من لطف می‌کند و می‌آید. تئاترشهر یکسری تماشاگر گذری دارد که اصلاً برای من تماشاگر تئاتر محسوب نمی‌شود و روی آنها حساب هم نمی‌کنم. می‌آیند عکس فلان هنرپیشه را ببینند و داخل سالن شوند و من شدیداً با این موضوع مخالف هستم. البته نه اینکه مخالف آوردن هنرپیشه سینما به تئاتر باشم؛ هنرپیشه برای من هنرپیشه است اما خدا مرا نبخشد که یک هنرپیشه سینما را برای نام او بیاورم تا گیشه مناسبی داشته باشم؛ چراکه در این‌صورت به آن هنرپیشه سینما توهین کرده‌ام. ولی اگر در خدمت کار باشد، هیچ اشکالی ندارد و از ایشان دعوت می‌کنم.

در تئاترشهر یکسری تماشاگر هم وجود دارد که به کارهای تئاترشهر عادت کرده‌اند و عادت کرده‌اند که نمایش که تمام می‌شود دنبال کنند که نمایش بعدی را ببینند. عده ای هم عادت کرده‌اند که نمایش‌های ما را آنجا ببینند. ولی ایرانشهر پاتوق شده، پاتوق جوانانی شده که تعداد درصد کمی از آنها تئاتری هستند و درصد بیشتر آنها فقط به اینجا می‌آیند که وقت بگذرانند یا در یک مجموعه فرهنگی وقت بگذرانند. ولی احساس خوشبختی می‌کنم که از بین ایشان ۲۰ درصدشان را به طرف تئاتر بکشم که در این نمایش هم این کار انجام شده است.

تا جایی که برخی از این بچه‌ها که با من صحبت می‌کنند می‌‌گویند که برای اولین بار است که به تئاتر می‌آیند و این برای من جذاب است. برای مخاطبانی که نمایش "شب روی سنگ فرش خیس " را ندیده‌اند چه تعریفی از این اثر دارید؟

نمایش "شب روی سنگ فرش خیس " نگاه تیز بینانه اکبر رادی به جامعه نسبتاً روشنفکر خودمان است که من سعی کردم ذره بین آن را درشت‌تر کنم. اگر دو تعریف تئاتر را درنظر بگیریم فکر می‌کنم دوستان باید بیایند این اثر را ببینند. اول اینکه اگر بپذیریم تئاتر آیینه جامعه ماست این اثر آیینه ای از مسائل کنونی جامعه مان و با توجه به مفهوم دیگر تئاتر که تئاتر وصف حقایق غیرقابل وصف است. من چیزهایی در این اثر گفتم که در زندگی عادی ام نمی‌توانم وصف کنم.