دل بی سامونم، داره میره مدینه
دل بی سامونم، داره میره مدینه
میره روی قبر، امام حسن میشینه
عمریه خاکی مونده حرمش، الهی که بمیرم من
یه حسی بم میگه ضریحشو، یه روز بغل میگیرم من
آرزوم - اینه که - بیام توو صحن و سرای حسن
دوست دارم - این دمو - بگم توو ایوون طلای حسن
"یا کریم یا حسن یا غریب یا حسن"
بازم چشمام خیسه، حال دلم عجیبه
برا آقایی که، توو خونشم غریبه
اوج غم غریبی یعنی این، که قاتلت زنت باشه
اونم شبیه دشمنای تو، تشنه ی رفتنت باشه
از همون - کودکی - غریبه و غصه داره حسن
وای از اون - غربتِ - قدیمی و ریشه دارِ حسن
"یا غریب یا حسن، یا کریم یا حسن"
یه داغی چل ساله، روی دلش نشسته
همین داغ کهنه، غرورشو شکسته
حسن شهید کوچه ایه که، رو خاکا مادرش افتاد
تا گوشواره اش رو دید روی زمین، خدا میدونه که جون داد
آتیش و - میخ در - یکی دو تا نیس آخه غصه هاش
سیلیِ - بی هوا - مثه یه کابوسه هر شب براش
"یا کریم یا حسن یا غریب یا حسن" [۱]
