محمد بهاری

از یاقوت


محمد بهاری
مجتهد و عارف شیعی
تاریخ تولد۱۲۶۵ قمری
زادگاهبهار همدان
تاریخ وفات۹ رمضان ۱۳۲۵
شهر وفاتبهار همدان
محل دفنبهار همدان
محل سکونتنجف • مشهد
استادانملاحسینقلی شوندی همدانی
شاگردانشیخ اسماعیل تائب تبریزی
محل تحصیلنجف
تالیفاتتذکرة المتقین


محمد بهاری (۱۲۶۵ - ۹ رمضان ۱۳۲۵) حکیم، فقیه، مجتهد و عارف نامدار شیعه در قرن چهاردهم قمری و از شاگردان ملا حسینقلی همدانی بود. کتاب «تذکرة المتقین» حاوی مکاتبات او به شاگردانش به عنوان دستورالعمل عرفانی و تهذیب نفس است.

زندگی‌نامه

بهاری فرزند میرزا محمد بهاری در ۱۲۶۵ قمری، در بهار همدان به دنیا آمد.[۱]

زیست علمی

محمد بهاری تحصیلات مقدماتی را در زادگاه خود به انجام رساند و برای تکمیل آن به بروجرد و نجف رفت. در نجف به محضر ملاحسینقلی شوندی همدانی، از شاگردان حکیم سبزواری، راه یافت و تا هنگام وفات وی در ۱۳۱۱ قمری در زمره ارادتمندان خاص و همراهان وی بود.[۲]

پس از درگذشت ملاحسینقلی، چندی در نجف ماند و بسیاری از علما و طلاب و تجار و عامه مردم از ایرانی، عرب و هندی، در طی مراحل سلوک از شاگردان وی بودند. سید علی قاضی طباطبایی از شاگردان معروف اوست. [۳]

شهرت بهاری بیشتر به جهت نَفَس گیرا و جاذبه حضورش بود و کراماتی هم به وی نسبت داده‌اند.[۴]

اثر علمی

تنها اثر باقیمانده از بهاری، مجموعه نوشته‌هایی است مشتمل بر رساله‌ای در آداب سلوک: دو فصل در «صفات علمای حقه» و «اصناف مغرورین»، گفتاری تحت عنوان «دستورالعمل» و شانزده مکتوب که برای دوستان و مریدانش نوشته و یکی از مریدان وی به نام شیخ اسماعیل تائب تبریزی آن‌ها را فراهم آورده و تذکرة المتقین نامیده است. این اثر بارها به چاپ رسیده است.[۵]

رحلت

محمد بهاری به علت بیماری و برای تغییر آب و هوا، نجف را ترک کرد و به ایران برگشت. وی مدتی در مشهد به سر برد و سرانجام در (۹ رمضان ۱۳۲۵ قمری) در زادگاهش درگذشت.[۶]

پیوند به بیرون

پانویس

  1. آقابزرگ طهرانی، الذریعه، ج۴، ص۴۶
  2. بهاری، مقدمه صدرائی خوئی، ص۲۳؛ شریف رازی،گنجینه دانشمندان، ج۷، ص۳۷۲ـ۳۷۵.
  3. معلم حبیب‌آبادی، ج۷، ص۲۶۹۵-۲۶۹۶؛ قاضی،۱۳۸۵ش، مقدمه، ص۱۰.
  4. «حکاياتي از آيت اللَه شيخ محمد بهاری». دریافت‌شده در ۳۰ مرداد ۱۴۰۳.
  5. مشار، مؤلفین کتب چاپی فارسی و عربی، ج۵، ستون۳۴۳؛ آقابزرگ طهرانی، الذریعه ، ۱۴۰۸ق، ج۴، ص۴۶؛ بهاری، فهرست مطالب
  6. آقابزرگ طهرانی، الذریعه، ج۴، ص۴۶